Meer dagen in Auckland

En toen was ik weer terug in Auckland. Althans, een tijdje terug, inmiddels ben ik op de blueberry farm maar daarover later meer: eerst mijn belevenissen in de grootste stad van NZ.

Auckland is over het algemeen niet de meest populaire stad onder backpackers. Voor de meeste mensen is het de eerste plek waar ze zijn en aangezien veel mensen komen voor de natuur, is Auckland vaak vooral de plaats om bij te komen en de rest van hun reis te plannen. Ik wild het zo niet, ik wilde juist wat meer van de stad zien, dus daar heb ik ook de tijd voor genomen.

Op maandag werd ik dus door Stray was afgezet bij mijn nieuwe hostel (Ponsonby Backpackers, in (hoe verrassend) de wijk Ponsonby). Mijn kamer was prima (5 bed female dorm), er was alleen niemand. Gelukkig kwam er echter een half uurtje nadat ik was gearriveerd al een ander nieuw meisje op de kamer, Maike uit Duitsland. We konden het direct heel goed met elkaar vinden en zijn de rest van de dagen dat ik in Auckland was ook met elkaar opgetrokken.

De eerste avond had ik met mijn groepsgenootjes van Stray afgesproken nog een soort ‘laatste avondmaal’ (met mij erbij) te hebben. We zijn burgers gaan eten in het centrum. Maike was ook mee. Was heel leuk om iedereen nog even te zien voor ze weer verder zouden reizen. Daarna hebben Maike en ik even boodschappen gedaan, want dat hoort nu eenmaal bij het hostel-leven: je moet voor je eigen voedsel zorgen als je niet wilt dat je geld uit je portemonnee vliegt (of in mijn geval mijn veilige ‘money-belt’, dus geen zorgen ouders, mijn geld is veilig :-D). ‘s Avonds hebben we niet zo heel veel meer gedaan en zijn we vroeg gaan slapen.

Dinsdag hebben we Mount Eden beklommen. Mount Eden is een oude vulkaan die nu geheel begroeid is met gras, inclusief de krater. Tof om te zien. Het mooiste is dat je vanaf de vulkaan een heel mooi uitzicht hebt over Auckland. Ik heb dan ook aardig wat foto’s gemaakt. Het is lastig om goed in beeld te krijgen hoe diep de krater daadwerkelijk is, en hoe groot de vulkaan zelf ook is, maar het is aardig gelukt volgensmij. Gelukkig was het ook nog eens heel mooi weer (WARM), een zonnetje maakt de foto’s toch net wat leuker. Na wat verplichte tourist-selfies en fotosessies zijn we weer teruggelopen naar het hostel. ‘s Avonds hebben we pizza gegeten bij een heel leuk restaurantje in Ponsonby. De pizza was superlekker en maar $4 omdat we voor 19:30 bestelden. Daarna had ik afgesproken met Sam, m’n oude kiwi-huisgenoot in Berlijn. Hij woont tegenwoordig in Auckland. We hebben een paar drankjes gedaan in een café in Ponsonby. Hij was niet bepaald enthousiast over Auckland haha, altijd wel jammer om te horen dat kiwi’s hun eigen land/steden vaak wat saai vinden, maar aan de andere kant ben ik hetzelfde als het om Nederland gaat dus ik mag eigenlijk niks zeggen. Gelukkig was hij wel erg enthousiast over Kerikeri, een stadje in de buurt van mijn farm, dus dat was fijn om te horen.

Woensdag zijn Maike en ik wat meer de stad in gegaan. We wilden eigenlijk samen met Arin (een Schots meisje uit onze kamer) een free walking tour doen, maar toen we op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats waren, bleek dat de walking tours in december pas weer starten. Toch jammer dat we de website niet iets beter hadden bekeken voor we weggingen… Maar misschien ook wel weer beter, want anders was ik vast veel te lang in m’n nest blijven liggen. M’n luiheid is namelijk ook in NZ nog steeds aanwezig en slapen kan en wil ik ook nog steeds erg lang en erg veel. Maar niet gedaan, dus. Wel een superlekkere bagel met zalm gegeten in een cafeetje en daarna zijn Maike en ik naar de Auckland Art Gallery gegaan. De toegang is gratis en daar moet je als zeer armlastige backpacker natuurlijk gebruik van maken. De Gallery was leuk, er was best wat toffe art te zien, dus het was zeker een geslaagde middag. Daarna weer terug naar het hostel waar we een waar feestmaal hebben bereid (brood). ‘s Avonds was het nog tijd voor stand-up comedy om de hoek bij ons hostel in een café, samen met Laura (uit Engeland), Janneke (ook uit NL, maar dat was wel te zien aan de naam gok ik) en Maike. Het café was redelijk klein en het publiek bestond voornamelijk uit de personen die ook het podium op gingen, maar het was verrassend leuk. Ook wel leuk om wat van de kiwi-humor mee te krijgen (al waren er ook buitenlandse comedians maar het meerendeel kwam uit NZ). Prima avond in ieder geval. Later hoorden we trouwens van een Zweedse jongen in het hostel (jaja, ik heb een beetje Zweeds gepraat hoor) dat de All Blacks die dag in een park vlakbij ons hostel waren. Best wel jammer dat ik dat dan weer gemist heb, maar goed, you can't win them all zeggen we dan maar.

Donderdag had ik om 10:00 een afspraak bij ANZ (een bank in NZ) om een rekening te openen. Liep allemaal op rolletjes dus ik heb nu een prachtig mooie NZ bankkaart om m’n geld mee over de balk te smijten. De jongen/man die me hielp had nog iets interessants te melden: in de 11 jaar dat hij in NZ woont (hij komt oorspronkelijk uit Engeland) is hij nog nooit op het zuidereiland geweest. Quite shocking. Ik mag hopen dat ik niet op dezelfde manier eindig. Na het hele bankverhaal ben ik even naar de haven gegaan, om te wachten op Maike die later naar de stad zou komen. Veel foto’s gemaakt, lekker in de zon gezeten en genoten van het uitzicht. De haven (althans, het deel dat toegankelijk is voor ‘normale mensen’) heeft echt een super relaxte sfeer, dus ik vermaakte me er wel een tijdje. Daarna had ik dus met Maike afgesproken in de stad. We hebben een beetje rondgelopen bij de winkels terwijl we wachtten op Franzi, een ander meisje uit Duitsland uit onze kamer. Toen zij ook in de stad gearriveerd was zijn we vanuit de haven naar Parnell gelopen, een wijk in het oosten van Auckland. Daar ligt een park (Dove-Myer Robinson Park) met de blijkbaar bekende (in NZ, dan) “Parnell Rose Gardens”, een mooie rozentuin. Zag er inderdaad quite pretty uit en het rook ook heerlijk. Verder zijn we ook naar een kleiner meertje gegaan in dat park (Judges Bay), dat zo’n beetje aan de zee ligt maar het meer en de zee worden met een weg gescheiden van elkaar. Het water was superblauw en er was een strandje, dus dat was een prima uitzicht zo. Daarna hebben we nog een beetje door Parnell gewandeld en hebben we wat winkeltjes bekeken. Parnell is, net als Ponsonby, duidelijk een wat nettere en rijkere wijk. Alles ziet er totaal anders uit dan het echte zakencentrum downtown. De meeste backpackers komen echter niet verder dan Queen Street en dan kan ik me ook wel voorstellen dat je Auckland niet zo best vindt, want Queen Street is ook niet veel. In ieder geval hebben we ‘s avonds gegeten bij Bird on a Wire, een soort take-away/streetfood restaurant in (hoe kan het ook anders) Ponsonby. Ik heb een GEWELDIGE burger gegeten (en dat ondanks dat ik het voor elkaar kreeg het enige product te kiezen dat geen kip bevatte), met ei, kaas, rode bieten en weet ik wat nog meer. Hij was echt lekker in ieder geval. Daarna heb ik iets gegeten dat, hoe is het mogelijk, bijna NOG LEKKERDER was en dat was een brownie met witte chocola erin. Hij was echt onwijs goed en ook nog eens huge. Hij had de vorm van een pizzapunt en paste amper in je hand en dat voor maar $4. Afvallen in NZ gaat op deze manier niet lukken, maar who cares, YOLO denken we dan maar. Na deze culinaire uitspattingen was het tijd voor vuurwerk vanwege Guy Fawkes Day/Night, althans, dat dachten we. Uiteindelijk zijn we na een half uur rondwandelen door Ponsonby maar weer naar het hostel gegaan want er werd dus echt geen (georganiseerd) vuurwerk afgestoken. Jammer, maar helaas.

De volgende dag, vrijdag dus, was het Pancake Friday, wat inhoudt dat we gratis pannenkoeken konden eten in het hostel, als ontbijt. Ze hadden natuurlijk geen stroop maar wel Nutella dus ik was gelukkig. Daarna ging ik met Franzi en Laura naar Devonport, een soort buitenwijk van Auckland maar dan met vakantiesfeer. We gingen met de ferry, de overtocht vanuit downtown Auckland duurt maar 12 minuutjes. In Devonport hebben we vooral veel rondgelopen. Je hebt er twee grotere heuvels waar je op kunt klimmen en vanaf deze heuvels heb je een heel mooi uitzicht op Auckland. Eén van de heuvels hebben we dan ook maar beklommen en het uizicht stelde niet teleur. Het was wederom heel mooi weer (de hele week al eigenlijk) dus dat maakte het ook nog wat succesvoller. Nadat we de heuvel weer af waren hebben we nog meer rondgelopen, langs de zee en in de winkelstraat en alles. Leuk stadje wel. Best toeristisch, maar het had wel een leuke sfeer. Onderweg werd de sfeer wel iets verpest toen we een vogeltje op de straat zagen liggen dat waarschijnlijk uit z’n nest was gevallen. Het probleem was dat hij nog ademde dus we hadden het plan opgevat hem dan maar te doden om hem uit zijn lijden te verlossen. Easier said than done though, want ga maar eens een lief vogeltje doden... We wilden alledrie niet z’n nek omdraaien dus moesten we hem eigenlijk wel doodtrappen maar dat voelde NOG erger. Ik zag twee vrouwen in de verte en vroeg ‘of ik hen iets raars mocht vragen’ en ‘of ze alsjeblieft dit vogeltje konden doden’. Zij vonden het ook maar niks natuurlijk, veel te zielig, maar uiteindelijk heeft één van hen het toch gedaan. Sneu, maar het beste. Laura heeft later namens ons nog maar wat geld gedoneerd aan een soort dierenstichting die overal in Devonport aan het collecteren waren. Toch ons schuldgevoel nog een beetje weggedoneerd, al blijft het een zielig verhaal. Na het arme vogeltje besloten we op zoek te gaan naar ijs. Doden maakt hongerig, denk ik. Maike was al eerder in Devonport geweest en had ons de missie gegeven hokey-pokey ijs te gaan eten (typisch NZ’s, blijkbaar). Ze wist alleen niet meer precies waar het was… Na wat aanwijzingen via sms vonden we de ijszaak gelukkig toch best makkelijk. Ik, de vreetzak die ik ben, vroeg wat 3 bollen zouden kosten, want overal stond alleen maar een maximum van 2 bollen vermeld. De vrouw dacht eerst dat ik wilde weten hoeveel 3 verschillende ijsjes zouden kosten, maar toen ik uitlegde dat ik 3 bollen bedoelde was ze helemaal verbaasd en een beetje geschokt, want ‘dat past helemaal niet, een wafel kan dat niet aan’. Toen ze later mijn wafel met 2 bollen (salted caramel en hokey-pokey) gaf, begreep ik waarom want dit waren toch wel erg niet-Nederlandse bollen met een diameter van 15cm zo’n beetje. Was nog best lastig eten, vooral omdat het ijs als een razande smolt vanwege het warme weer. Mijn grijze broek bevat nu ook een aantal vlekken die eruit zien als vogelpoep. Gelukkig boeit dat allemaal niet als je backpacker bent (althans, dat zou zo moeten zijn, ik wacht echter met smart op een wasmogelijkheid). Na het heerlijke ijs zijn we nog naar een strand gegaan, Cheltenham Beach. Daar heerlijk in het zonnetje gezeten en toen via een soort ‘route de thrillseeker’ weer naar de haven gelopen. Onderweg nog een aantal bunkers gespot en ondergrondse tunnels, best tof. Die werden in de oorlog gebruikt, schijnt. Nadat we weer veilig in de haven waren aangekomen hebben we de ferry terug naar Auckland genomen en daar zijn we maar weer pizza gaan eten bij hetzelfde restaurant als waar ik met Maike was op dinsdag. Weer $4 pizza, weer net zo lekker. Laura en ik zijn daarna weer vol goede hoop op vuurwerk gaan wachten, maar weer was er niets. Jammer wel, want wat foto’s van Auckland’s skyline in combinatie met vuurwerk waren vast mooi geweest. Gelukkig had ik opnieuw de huge brownie van Bird on a Wire gekocht zodat ik de teleurstelling weg kon eten.

Zaterdag was alweer m’n laatste dag in Auckland. Ik moest helaas uitchecken bij Ponsonby Backpackers, want ik had een hostel downtown geboekt omdat m’n bus naar de blueberry farm daar in de buurt zou vertrekken op zondagmorgen. Ik moest redelijk vroeg uitchecken dus ben ik, na mijn spullen gedumpt te hebben bij m’n nieuwe hostel (Nomads Fat Camel), even naar Starbucks gegaan om daar te wachten op Franzi, die ook naar de stad zou komen. We zouden dan samen nog een beetje gaan winkelen en naar de haven gaan. Ik had een hoodie nodig voor als het kouder wordt ‘s avonds of als het regent tijdens het plukken van de blueberries, en een pet of hoed was ook wel praktisch want mijn hoofd was flink verbrand al. Gelukkig beiden gevonden en ik ben erg blij met m’n aankopen. Vooral m’n hoodie (van Topman, who cares dat hij eigenlijk voor mannen is) is heerlijk zacht. Ook nog een zonnebril gescoord dus ik was helemaal klaar voor m’n tijd bij de blueberry farm. Na het shoppen nog even naar de haven geweest, een beetje in het zonnetje gelegen en sushi gegeten. Daarna boodschappen gedaan zodat ik ook in de bus naar m’n farm wat te eten zou hebben en toen naar m’n hostel gegaan. Daar kwam ik er helaas achter dat ik m’n Europese stekker was vergeten bij Ponsonby Backpackers… Niet echt relaxed want daar moest ik dus weer heen (20 minuten lopen), maar gelukkig kwam ik onderweg Laura tegen die naar Waiheke Island was gegaan dus ik was niet alleen. Onderweg had ik het plan opgevat weer een brownie te halen bij Bird on a Wire maar dat heb ik gelukkig toch maar niet gedaan, anders word ik toch iets te dik gok ik. In het hostel nog even pasta backpacker-style gegeten met Franzi en toen was het tijd om afscheid te nemen en naar m’n andere hostel te gaan.

Over dat andere hostel (Nomads Fat Camel dus) kan ik wel een heel boek schrijven maar het zou me verbazen als jullie het tot hier al hebben uitgehouden, dus dat zal ik maar niet doen. Het was in ieder geval verschrikkelijk. Mijn kamer (four bed female dorm) had geen echt raam, maar een “Berlin window” (begreep ik van Maike), wat inhoudt dat we een raam hadden dat uitkwam in een andere kamer. Uiteraard kon dat raam niet open dus frisse lucht was er niet. Wel wat ventilatie maar goed, fijn is anders. Twee van de bedden waren duidelijk al langere tijd bezet door anderen want die hadden een hoeveelheid zooi verzameld waar je ongeveer een bus voor nodig hebt mocht je het ooit willen verplaatsen. Toen ik binnenkwam in de gemeenschappelijke ruimte (elke paar kamers heeft een gemeenschappelijke ruimte met keuken) waren er een aantal Aziaten aan het koken. Ze konden volgensmij wel Engels maar spraken het niet en vonden het ook niet nodig om hallo te zeggen. Ze vonden het wel nodig om veel kruiden te gebruiken en ook veel knoflook en uien want het rook nogal sterk. Deze geur vond het vooral fijn om ook in de andere kamers te gaan hangen, dus ik ging heerlijk slapen in een ruimte die rook als een (slecht) Aziatisch restaurant. ‘s Nachts werd ik een aantal keer wakker en het idee dat er buiten de deur geen toegang naar buiten was, maakte me een beetje claustrofobisch dus erg goed geslapen heb ik niet. Gelukkig zaten er nog steeds een aantal Aziaten gezellig te kletsen in de keuken en eten maken deden ze ook alweer, dus ik was niet alleen! … ‘s Morgens vroeg, toen ik me klaar maakte om uit te checken, bleek er iemand op de bank te slapen, en er zat ook een vrouw tegen de muur aan, half te dutten. Ik vraag me af of die uberhaupt een bed hadden geboekt. Waarschijnlijk niet. Het kwam een beetje over alsof het een soort zwerverruimte was, ondanks dat ik er geld voor had betaald. Gelukkig was het maar voor één nacht, laten we het daar op houden.

Toen op weg naar de bushalte, om m’n bus naar Kerikeri te nemen. Over mijn eerste belevenissen en indrukken daar vertel ik over een paar dagen meer :-)